Nowa Lewica prze do władzy, nie licząc się z możliwymi kosztami

Niedawny publiczny list artystów, w dużej mierze określanych mianem celebrytów, a także pracowników wyższych szkół, czyli tzw. kadry naukowe oraz pisarzy i polityków, będący apelem do obecnej opozycji politycznej o stworzenie wspólnej, jednej listy wyborczej podczas najbliższych – jesienią 2023 roku - wyborów parlamentarnych znalazł jak dotychczas jednego adresata. Nową Lewice. Pod przywództwem rozpierającego się w mediach, choć niektórzy wolą słowo „aktywnego”, Włodzimierza Czarzastego.

Mówiąc nieco górnolotnie, można powiedzieć, że słowa rozpaczy, brzmiące jak krzyk przerażenia wymienionych wcześniej środowisk, że przyszłoroczne wybory po raz trzeci z rzędu może wygrać PiS i Zjednoczona Prawica, przemówił skutecznie do serca ugrupowania politycznego, wrażliwego od ponad stulecia na los ludzi uciemiężonych, prześladowanych, biednych. Partii walczącej o szczęście i dobrobyt całej ludzkości, czyli obecnej Nowej Lewicy, nowoczesnej, ciągle przeobrażającej się mutacji realizującej idee komunizmu. Jednakże ze względu na przeszłe obciążenia, pojęcia zakazanego w oficjalnym, współczesnym języku jego wyznawców. Wspomnę tylko o jednym fundamentalnym założeniu tej doktryny – niezmiennie od samego początku jej istnienia, wyznaczającym jej horyzont ideologiczny – mianowicie o postulacie eliminacji Kościoła katolickiego z życia społecznego. Prezentowanego w wersji light – dla łatwiejszego strawienia w publicystyce – jako wymóg rozdzielenia Kościoła od państwa.

  

Wprawdzie ledwie kilka dni temu Włodzimierz Czarzasty ujawnił publicznie, że już od jakiegoś czasu prowadzi rozmowy z Donaldem Tuskiem na temat wspólnej listy, to dla obserwujących Nową Lewicę, nie jest to zaskoczeniem. Od kilku miesięcy można było w oficjalnych wypowiedziach zauważyć, że Włodzimierz Czarzasty razem ze swoim „przybocznym”, szefem Klubu Parlamentarnego Lewicy Krzysztofem Gawkowskim – jak pisałem – „przebierają nogami”, byle tylko partycypować w jakiejś części we władzach państwa utworzonych po - planowanym przez Lewicę z góry - zwycięstwie opozycji w najbliższych wyborach. 

 

Czytaj także: Polityka Radosława Sikorskiego w blasku chłosty

„Żywi się krwią ugrupowań opozycyjnych”

Trudno sobie wyobrazić, aby w przypadku zwycięstwa opozycji to nie Platforma Obywatelska decydowała o kształcie rządu, zaś w przypadku startu ze wspólnej listy z innymi partiami o miejscu na listach wyborczych.  

Ich sporządzanie może stać się pierwszą przeszkodą w zawarciu umowy między obydwoma partiami, ze względu na otwarty bunt „dołów” obydwu ugrupowań, których wielu przedstawicieli ze zrozumiałych powodów musiałoby pogodzić się z pozbawieniem ich szans na wejście do Sejmu. Nawet jeśli weźmiemy poprawkę na to, ze Donald Tusk i Włodzimierz Czarzasty prowadzą swoje partie twardą ręką, a stosowania demokracji domagają się tylko od innych, a sami już dawno wyeliminowali ją ze spraw wewnętrznych swoich partii, to Czarzasty może mieć poważny kłopot z Robertem Biedroniem.

 

Jako współprzewodniczący – posiadający teoretycznie tej samej wagi głos co Włodzimierz Czarzasty – od pierwszych sygnałów Donalda Tuska o wspólnej liście z innymi partiami, był jednym z najbardziej radykalnych przeciwników tego pomysłu. Przypomnę słowa Roberta Biedronia wypowiedziane na przełomie ubiegłego i obecnego roku: - „Żywi się krwią ugrupowań opozycyjnych”.

 

Robert Biedroń dostrzegł niebezpieczeństwo, które czyha ze strony Donalda Tuska wobec każdego ugrupowania, które zdecyduje się wejść z nim w relacje bliskiej współpracy. W stopniu dostatecznym i bolesnym doświadczyła tego Nowoczesna, która dziś zajmuje w życiu politycznym rolę mniej niż marginalną.

 

Zdaje się, że Włodzimierz Czarzasty i jego bliski współpracownik Krzysztof Gawkowski, ignorują zagrożenie dostrzegane z bezlitosna jasnością przez Roberta Biedronia.

Czegoż to jednak ludzie nie potrafili poświęcić dla zdobycia władzy?  

#włodzimierz czarzasty #donald tusk #nowa lewica #wybory #lista