Skarb na mundial: Arabia Saudyjska, czyli przełamać niemoc

Wszystko, co warto wiedzieć o reprezentacji Polski przed mundialem. Po latach upokorzeń, Saudyjczycy wierzą, że tym razem przynajmniej powalczą o wyjście z grupy. Mając na ławce takiego fachowca jak Herve Renard, mają prawo mierzyć wysoko. O ich szansach pisze twórca strony AzjaGola.com, Adam Błoński. W Arabii Saudyjskiej wciąż żywe jest wspomnienie mundialu z 1994 roku. Sensacyjni debiutanci wyszli wówczas z bardzo mocnej grupy (z Holandią, Belgią i Marokiem), stając się nadzieją arabskiej części Azji na to, że ktoś z regionu wreszcie namiesza w światowym futbolu. Wszyscy wzdychali do saudyjskiego snajpera, Saeeda Al-Owairana, który golem w stylu Maradony rozbudził ciekawość dotyczącą przyszłości “Zielonych Sokołów”. Jak się okazało – niepotrzebnie. Władze krajowej federacji zablokowały transfery wyróżniających się zawodników, chcąc “chronić lokalny futbol”, a zamiast Arabii w Europie – sprowadzić Europę do Arabii. Przepłacono kilka podstarzałych gwiazd, sprowadzono uznanych trenerów, w efekcie czego na derby Rijadu przychodziło nawet 70 tysięcy widzów. Rozwój piłki ligowej skutecznie zahamował jednak rozwój reprezentacji, która poniosła klęskę na trzech kolejnych mundialach: w 1998, 2002 i 2006 roku. Chwilę później zakaz co prawda zniesiono, ale w rzeczywistości zawodnicy wciąż potrzebują zgód rozmaitych instytucji i wysoko postawionych oficjeli, by grać poza Arabią. To jednak nie koniec głupich pomysłów. Przed mistrzostwami w Rosji, tamtejsze władze wysłały największe gwiazdy reprezentacji… na półroczne “staże” do hiszpańskich klubów. Zespoły z La Liga otrzymały stosowne gratyfikacje, ale przy zawieraniu umów nie zagwarantowano piłkarzom występów. Efekt? Cała kadra “Zielonych Sokołów” leciała na mundial do Rosji bez formy, po sześciomiesięcznej przerwie od grania. Kompromitacja w meczu otwarcia (0:5) nie wzięła się tylko z dobrej dyspozycji gospodarzy… Niepowodzenie karkołomnej akcji tylko utwierdziło władze arabskiej federacji, że “wyjazdy zagraniczne to zło wcielone”. Wrócono więc do dawnych ustaleń… Pracy z piłkarzami, których za dobre występy nie czekają propozycje z czołowych europejskich lig, podjął się francuski trener polskiego pochodzenia – Herve Renard. Dwukrotny mistrz Afryki miał zerwać z Arabii łatkę światowego pośmiewiska, tworząc zespół, który jest w stanie konkurować z najlepszymi. Saudyjczycy nie mieli wielkich trudności z przejściem azjatyckich kwalifikacji: po drodze wyprzedzili m.in. Japonię, a Australię zmusili do gry w barażach. Co ważne, w siłę rośnie też tamtejsza liga. W czterech ostatnich sezonach kluby z Arabii dwukrotnie sięgały po Azjatycką Ligę Mistrzów. A że zespół złożony jest wyłącznie z graczy z ligi saudyjskiej, Renard może zacierać ręce… Słowo o trenerze… Zdaje się, że Herve Renard, uczeń słynnego Claude’a Le Roy, przerósł mistrza, wygrywając – jako jedyny trener w historii – Puchar Narodów Afryki z dwiema różnymi reprezentacjami. Na pewno zna się na swoim fachu, wbrew temu co sugerować mogłyby choćby wyniki meczów towarzyskich. Dość powiedzieć, że Francuz jest już najdłużej pracującym selekcjonerem w dziejach reprezentacji Arabii Saudyjskiej – by to osiągnąć, potrzebował zaledwie… trzech lat. “Gorący stołek”, dzięki osiąganym przez niego wynikom (awans z 70. na 51. pozycję w rankingu FIFA; rekordowe 18 zwycięstw w eliminacjach do mundialu) nagle przestał być taki gorący. Drużyna (wreszcie!) cieszy się ze stabilizacji, która doprowadziła do płynnej zmiany pokoleniowej. Miejsce starych weteranów coraz śmielej zajmują młodzi, a zespół, który latami grał radosną, acz niezbyt skuteczną piłkę, zyskał niemal na każdym polu – zwłaszcza taktycznym. Pod wodzą Renarda, Arabia gra systemem 4-2-3-1 ze schodzącymi do środka skrzydłowymi i szeroko ustawionymi, zachodzącymi na siebie bocznymi obrońcami. Defensywna czwórka nierzadko decyduje się na posłanie długich piłek do czyhających z przodu kolegów. W najlepszej wersji, tzw. saudyjska tiki-taka opiera się na grze kombinacyjnej “trójkątów” formowanych w bocznych częściach boiska. Fakt, że w eliminacjach Arabia uporała się z Japonią czy Australią każe wierzyć, że Renard to nie lada fachowiec, którego warsztatu na pewno nie wolno lekceważyć. Powody do optymizmu… Na własnym terenie Saudyjczycy są wręcz mocarzami. Wspierani przez rozentuzjazmowanych fanów, wspinają się na wyżyny możliwości. To w domowych meczach zdarzało im się pokonywać Japonię, Australię czy Chiny. Gdy przychodzi rywalizować gdzie indziej, bardziej niż groźnego sokoła przypominają przestraszonego gołębia. Ale że w Katarze mają się czuć jak w domu… Saudyjczycy liczą też na tzw. zaczarowane pole. W eliminacjach byli bowiem najlepsi w polach karnych po obu stronach boiskach: mieli najwyższy współczynnik wykorzystywania poważnych okazji (41,2 proc.), a ich przeciwnicy najniższy (14,2 proc.) – wszelkie defensywne niedociągnięcia i braki przeszły więc bez konsekwencji. Kolejny powód do optymizmu to powrót wielkich gwiazd: lidera Salema Al-Dawsariego, najlepszego strzelca eliminacji Al-Shehriego oraz zarządców środka pola: Mohammeda Kanno i Salmana Al-Faraja. To m.in. ze względu na ich brak (lub nie najlepszą dyspozycję) wyniki sparingów były takie, a nie inne. Co może pójść nie tak? Pod względem wyszkolenia technicznego i umiejętności gry z piłką przy nodze, Saudyjczycy mogą bez kompleksów stawać w szranki z najlepszymi. Zupełnie odwrotnie jest w nieco mniej “wdzięcznych” elementach piłkarskiego rzemiosła: odbudową pozycji po stracie piłki czy – ogólnie rzecz ujmując – świadomością taktyczną. Renard wykonał w tej materii kawał świetnej roboty, ale to wciąż za mało, by zespół mógł liczyć się w starciach z potęgami. przeciwnikiem, ale nie by móc myśleć o jego znokautowaniu. Cztery czyste konta i tylko pięć straconych bramek w ośmiu meczach w tym roku kalendarzowym sugerują solidną siłę defensywy. Duża w tym jednak zasługa wyczynów między słupkami Mohammeda Al-Owaisa oraz niewytłumaczalnego wręcz marnotrawienia szans przez przeciwników. Żelazna obrona – w mniejszym, znacznie mniejszym stopniu. Znany jest również problem tzw. przetrąconej lewej strony Arabii Saudyjskiej. Lewy obrońca Al-Shahrani gra trochę jak Marcelo z czasów Realu Madryt: efektownie w ataku i nieodpowiedzialnie z tyłu. Po tej samej stronie mamy wyłączonego z zadań defensywnych lewego skrzydłowego – Salema Al-Dawsariego. W akcjach ofensywnych obaj zawodnicy często dublują się pozycjami w grze kombinacyjnej w bocznych strefach boiska (wspomniane wcześniej trójkąty), stanowiąc podstawę ataku pozycyjnego drużyny. Takie zachowanie powoduje jednak, że środkowi pomocnicy muszą dwoić się i troić, by pokryć wolne strefy powstałe w wyniku poczynań ofensywnej trójki. Lepsze drużyny, jak Japonia, Oman czy Australia, w eliminacjach notorycznie wykorzystywały tę słabość. Gdy tylko udało im się przejąć piłkę, po lewej stronie Saudyjczyków mieli wręcz autostradę dla swoich skrzydłowych. Zespół Renarda nie jest też najlepszy w graniu pressingiem – zdecydowanie lepiej wychodzi im archaiczne cofnięcie się pod własne pole karne. Gdy jednak próbują, często przesadną liczbą zawodników pressują strefę z piłką, dzięki czemu jednym przerzutem rywal może zgubić pięciu czy sześciu zawodników. Odbudowa formacji po takim podaniu wywołuje popłoch w szeregach Arabii. Jeśli nic się w tej kwestii nie zmieni, powrócą demony przeszłości – 0:8 z Niemcami czy 0:5 z Rosją. Uwaga, talent! Nie tyle “talent” co “magik”. Salem Al-Dawsari ma już 31 lat, ale nie można było w tej rubryce umieścić nikogo innego. Gra obiema nogami, dysponuje niekonwencjonalnym dryblingiem i atomowym strzałem z dystansu. Od lat ozdabia azjatyckie boiska, będąc chyba jedynym piłkarzem z Arabii Saudyjskiej, dla którego występów przychodzą na stadiony neutralni kibice – każdy chce zobaczyć, co tym razem przygotuje dla nich najlepszy skrzydłowy kontynentu. Przewrotki, bramki z trzydziestu metrów, siatki zakładane w pełnym biegu, ruleta w stylu Zidane’a… Repertuar efektownych akcji jest ogromny i prezentuje go niezależnie od tego, kto stoi naprzeciwko. Ktokolwiek uważa, że Al-Dawsari imponuje tylko na tle słabeuszy, czym prędzej powinien obejrzeć jego popisy ze starć z Niemcami, Brazylijczykami czy podczas klubowych mistrzostwa świata. To on na ostatnim mundialu strzelił dla Arabii zwycięskiego gola w starciu z Egiptem Mo Salaha. W drużynie Renarda jest absolutnie kluczową, najważniejszą postacią, mającą udział w największej liczbie bramek. Na szczęście dla rywali, w tym m.in. reprezentacji Polski, Al-Dawsari wraca po kontuzji, po której – przynajmniej w meczach towarzyskich – wyglądał niezbyt ciekawie. Oby formę odzyskał dopiero po meczu z Biało-Czerwonymi… Dokończ zdanie… Najgorsze jest to, że… największych szans na zwycięstwo upatruje się w meczu z Polską. W Arabii przypominają o długiej liście rywali, których w przeszłości mieliśmy pokonać, a skończyło się… wiadomo jak. Korea w 2002 roku, potem Ekwador (2006), ostatnio Słowacja (2021), gdy myślami rywalizowaliśmy już z Hiszpanią. Jeśli “sielankowo” podejdziemy również do starcia z Saudyjczykami, mają wszelkie narzędzia, by bezlitośnie wykorzystać nasze potencjalne zamyślenie nad Argentyną. Sukcesem będzie, jeśli… Arabia Saudyjska zdobędzie więcej niż punkt. W przeciwieństwie do Kataru, Saudyjczycy nie są drużyną turniejową. Z jednej strony stać ich na nawiązanie walki z Polską czy Meksykiem, z drugiej: co cztery lata ma być dobrze, a wychodzi źle lub bardzo źle. Juan Antonio Pizzi miał za sobą doskonałe eliminacje, ale 0:5 podczas meczu otwarcia rozwiało nadzieję na sukces w Rosji. W 2006 roku Marcos Paqueta dał powiew świeżości, brazylijską myśl taktyczną, trochę nadziei, że uda się powalczyć z najlepszymi… Nic z tego. Wszystko w rękach… Herve’a Renarda. Kto, jeśli nie Francuz, miałby odmienić mundialowy los Arabii Saudyjskiej i nawiązać do 1994 roku? Dwukrotny zdobywca Pucharu Narodów Afryki to specjalista od wielkich turniejów, a kogoś takiego “Zielone Sokoły” potrzebowały: po klęskach w Pucharze Azji, Pucharze Narodów Arabskich czy Pucharze Zatoki Perskiej, czas pokazać, że nie tylko w eliminacjach mogą radzić sobie naprawdę przyzwoicie. Przewidywany skład: