Warszawa wydała miliony. Kultowy bazar to dalej ruina

Bazar Różyckiego powstał w XIX wieku i dla wielu pokoleń warszawiaków był jednym z symboli stolicy. Gdy po latach świetności zaczął podupadać, urzędnicy Rafała Trzaskowskiego ogłosili, że targowisko „zyska nowe oblicze” – pojawią się nowoczesne pawilony, zielony skwerek i plac zabaw. Prace przeprowadzono i wydano na nie około 6 mln zł. Efekt? Cały teren dalej świeci pustkami, a zamiast roześmianych zakupowiczów jest betonoza, stare baraki i porozbijane butelki.

„Różyc znów będzie dobrym sąsiadem!” – obiecywały władze miasta w 2014 roku, gdy rządziła Hanna Gronkiewicz-Waltz. – Inwestycja zakłada jednak nie tylko odświeżenie bazaru, ale również stworzenie nowej przestrzeni dla dzieci i osób starszych, tak zwanej strefy sąsiedzkiej – zachwalał Michał Olszewski, ówczesny zastępca Gronkiewicz-Waltz, dziś wiceprezydent w urzędzie Trzaskowskiego. Mimo hucznych obietnic, bazar dalej „straszył”, a nie przyciąga warszawiaków.

– Będą kolejne ważne zmiany w tym rejonie – zapewniał sześć lat później w 2020 roku prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski. – Rozpoczęliśmy prace nad projektem zagospodarowania dla całego kwartału ulic: Targowa-Ząbkowska-Brzeska-Kijowska – mówił.

Po latach coś faktycznie się ruszyło, a urzędnicy doprecyzowywali, że za 5,8 mln zł postawią 44 pawilony handlowe, toaletę i plac zabaw.

Zobacz także ->  Bazar Różyckiego i kino Tęcza. Więcej zabytków w Warszawie

Pieniądze wydano, chociaż kilka lat wcześniej prawa do 2/3 powierzchni bazaru odzyskali spadkobiercy założyciela targowiska Juliana Różyckiego.

Efekt? Dziś wchodząc od ulicy Targowej, po jednej stronie napotykamy zmodernizowaną za miliony złotych część targowiska zarządzaną przez miasto. Postawione tam pawilony i ceny ich dzierżawy są jednak nieatrakcyjne dla handlarzy. Chętnych do wynajmu więc nie ma. W ciągu dnia (w środku tygodnia) widzimy tam działające tylko dwa punkty: usługi kurierskie i mały jednoosobowy zakład fryzjerski. Chociaż dookoła posadzono trochę zieleni, większość tego sektora wyłożona jest betonowymi płytami. W takie dni jak obecnie, słońce niemiłosiernie pali, blacha się nagrzewa, a ustawione na siłę ławki i malutki plac zabaw świecą pustkami.

Po drugiej stronie bazaru wszystko wygląda podobnie jak… kilkadziesiąt lat temu. W drewnianych budach trwa sprzedaż ubrań, mebli i pamiątek po PRL-u.

Choć do czasów świetności brakuje bardzo wiele, działa tu jakikolwiek handel. Oprócz sprzedawców i dwóch pijanych mężczyzn, między stoiskami przechadza się kilkanaście starszych osób – wracających tu zapewne raczej z sentymentu.

Zobacz także ->  Nysą po Warszawie, w klimacie PRL-u. Turyści wolą nietypowe wycieczki - kupują na bazarze Różyckiego

– Przykre, że dziś panuje tu taki chaos. Z jednej strony nowoczesne, ale brzydkie i puste pawilony, z drugiej stare brudne budy – ocenia jedna z zapytanych o zdanie kobiet.

Prywatni spadkobiercy Juliana Różyckiego też nie byli zgodni, co robić z tak atrakcyjnym terenem w centrum rozrastającej się Warszawy. Część z nich zachowała swoje udziały, inni podzielili je między sobą, a jeszcze kolejni odsprzedali własną część spadku – choćby powstałej w 2019 roku spółce Tamen.

W marcu tego roku TVP Warszawa informowała, że stolica dokłada do nierentownego bazaru około 100 tys. zł rocznie, a wynajętych jest tylko 10 z 44 nowych pawilonów.

Zobacz także ->  Bazar Różyckiego w agonii

– Ta rewitalizacja to był taki pomysł… podniesienie jakości – mówiła wówczas Monika Beuth-Lutyk, rzecznik prezydenta Warszawy. Miasto informowało, że chce dalej modernizować obiekt, w tym zamontować markizy przeciwdziałające stworzonej betonozie i warunkom, które zdaniem kupców są nie do zniesienia.

Choć minęło kilka kolejnych miesięcy, na miejscu nic się nie zmienia. Oferta handlowa jest jak na dzisiejsze czasy fatalna, zaplecza gastronomicznego nie ma w ogóle, warszawiacy omijają to miejsce, a na targowisku przybywa co najwyżej porozbijanych butelek po piwie.

Bazar po prawej stronie Wisły założył Juliusz Różycki, farmaceuta i właściciel kilku aptek.

Oficjalne otwarcie bazaru miało miejsce w 1882 roku. Targowisko było ogrodzone ornamentowanym, żeliwnym ogrodzeniem z pięcioma bramami wstępu. Około 20 lat po uruchomieniu handlu, przy bramie od ul. Targowej zbudowano siedmiometrowy błękitny kiosk w kształcie syfonu, w którym mieścił się punkt sprzedaży własnych wód gazowanych. Stał się on symbolem targowiska i jedną z ikon Warszawy.

Zobacz także ->  Tak ekipa Trzaskowskiego wbiła gwóźdź do trumny Bazaru Różyckiego

Przez lata kupcami na bazarze byli głównie Żydzi. Już w czasie wojny można tam było kupić praktycznie wszystko (włącznie z bronią), ale czasy świetności obiektu zaczęły się po roku 1945 – listę stoisk szacowano wówczas na około 500, a do tego dochodziło 200 sklepów oraz sprzedaż ręczna.

Mieszkańcy stolicy przyjeżdżali tu szukać niedostępnych towarów, sprzedawać własne produkty, wymieniać walutę, ale także zjeść dobre flaki i pyzy.

Czasy świetności trwały co najmniej do lat 90., gdy Bazar Różyckiego przestał wytrzymywać konkurencję z wielkim Jarmarkiem Europa na Stadionie Dziesięciolecia. Potem doszły do tego liczne centra handlowe i brak pomysłu, jak wykorzystać dawny blask tego miejsca.

Fot. Warszawa 1973. Handel na Bazarze Różyckiego (PAP)

#Hanna Gronkiewicz-Waltz #rafał trzaskowski #samorząd #bazar różyckiego #warszawa #praga #pawilony #targ #architektura