Wybranowski: Kali i jego dziczyzna

Walczący „o prawa kobiet” pobili dziennikarkę. Pewnie mieli do tego prawo, bo żeńskie gwiazdy liberalnych mediów sprawę przemocy wobec koleżanki z „niewłaściwej strony” przemilczały. Dziennikarz grozi krytykującemu uliczne protesty profesorowi „daniem w mordę”. Też cisza.

Pewną część środowisk dziennikarskich i politycznych dopadł wirus przyzwolenia na zdziczenie.

W ostatnich kilku dniach dwoje dziennikarzy wykonujących zawodowe obowiązki – relacjonujących przebieg ulicznych protestów organizowanych w ramach „Strajku Kobiet” zostało zaatakowanych przez jego uczestników. W Poznaniu młodociani anarchiści z grupy Freedom Fighters zaatakowali Huberta Jacha, dziennikarza publicznego Radia Poznań, uniemożliwiając mu nagrywanie materiału.

Znacznie poważniejsze zdarzenie miało jednak miejsce ciut wcześniej, w Warszawie, gdzie uczestnicy i uczestniczki demonstracji „w obronie praw kobiet” zaatakowali i pobili młodą kobietę – Agnieszkę Jarczyk, dziennikarkę konserwatywnych, internetowych Mediów Narodowych. Ofiarą agresji stał się też towarzyszący jej operator, zniszczono i skradziono ich sprzęt.

Pobito dziennikarkę, młoda kobieta wymagała pomocy lekarskiej, ale, jeśli przejrzy się łamy i portale lewicowo-liberalnych mediów to – z drobnymi wyjątkami – na przykład Wirtualnej Polski – sprawy jakby nie było.

Aktywne w mediach społecznościowych gwiazdy lewicowo-liberalnego środowiska dziennikarskiego wśród nich także kobiety: Dominika Wielowieyska, Agnieszka Kublik czy Renata Grochal, tak chętnie szermujące hasłami tolerancji, równouprawnienia, popierające aktywność „Strajku Kobiet”, piszące o „piekle kobiet” teraz kompulsywnie milczą o piekle przemocy jakie spotkało konserwatywną dziennikarkę, nie znalazły słów wsparcia dla niej, ostrych słów potępienia sprawców. Nie było żadnego #MeToo czy apeli, by pomóc policji ustalić sprawców. Nic.

Dla ulicznej dziczy szarpiącej dziennikarkę to czytelny sygnał, że nie stało się nic złego. Podobnie zresztą jest odbierane przez nich – symboliczne puszczanie do nich oczka przez część dziennikarzy lewicowo-liberalnych mediów – nader chętnie piszących o tych z tej „niewłaściwej”, konserwatywnej strony per „dziennikarze” albo „pełniący obowiązki dziennikarza”. Albo usprawiedliwiających wyrzucenie przez Martę Lempart z konferencji prasowej dziennikarzy TVP i zachwycających się, wrzaskiem agresywnej furiatki, że nie są to dziennikarze i, że zawsze będą słyszeć „wypierd…”.

Swoją drogą, pamiętam sytuację z 2014 roku, gdy to politycy PiS powiedzieli „wypierd… ” red. Jakubowi Sobieniowskiemu z TVN, nie wpuszczając, go na wieczór wyborczy. Murem za Sobieniowskim stanęli wtedy również dziennikarze konserwatywni; trafnie ujął to wówczas red. Sławomir Jastrzębowski mówiący: „W takich sytuacjach zawsze stoję za dziennikarzami, nawet takimi, którzy nie ukrywają swoich sympatii politycznych”. Dziś – podobnie jak i wcześniej – ci z tej konserwatywnej strony na podobną solidarność liczyć nie mogą.

Bo jak wiadomo, dziennikarzem jest się tylko wtedy, gdy dzielnie i beztrosko maszeruje się w mainstremowym tłumie, skandując raźno: lewa, lewa, lewa… nie grzesząc przy tym zbytnio samodzielnym myśleniem.

Mordo ty moja…

Hipokryzja od lat była problemem polskich, i chyba nie tylko polskich, mediów – niezależnie od poglądów, światopoglądów, idei i wydawców, ale dziś doszlusowuje do niej także pewnego rodzaju polityczne zdziczenie obyczajów. W ogóle można powiedzieć, że samo słowo „dzicz” staje się ponadczasowym i robi karierę trafnie określając wydarzenia polityczno-społeczne i idące w parze z hipokryzją medialne reakcje na nie.

Ot weźmy na przykład dzicz, która wdarła się na Kapitol, bo nie sposób inaczej określić zwolenników Trumpa, którzy przeprowadzili całą akcję i dzicz związaną z Martą Lempart), która to przed kilkoma dniami pobiła dziennikarkę i wdarła się na teren Trybunału Konstytucyjnego.

Notabene od kilku dni internauci powszechnie domagają się od redaktora naczelnego Onetu Bartosza Węglarczyka ostro potępiającego – i słusznie- wtargnięcie dziczy na Kapitol, by w podobny sposób skrytykował wtargnięcie dziczy na teren TK. Jedyną reakcją jest milczenie.

Nasza dzicz

Z dziczą jest jak z dziennikarstwem. Jest dzicz słuszna, „ta nasza”, lewicowo-światopoglądowa i ta dzicz niesłuszna, niepoprawna politycznie. A każdy prowokator czy szaleniec, który odważy się podnieść rękę przeciw dziczy słusznej, niech będzie pewny, że mu się tę rękę… No może nie utnie, ale przynajmniej w pysk da.

„Nie będę dalej dyskutować, ale w mordę dać mogę” – napisał, do poznańskiego wykładowcy akademickiego prof. Stanisława Żerki dziennikarz Adam Buła z „Polska The Times”. Żurnalistę oburzył zwrot „wściekła czerń”, jakim prof. Żerko określił dzicz demonstrującą w okolicach domu Jarosława Kaczyńskiego i próbującą naruszyć mir domowy.

Rzeczony redaktor Buła, tak wyrywny – przynajmniej wirtualnie – do dawania w mordę, jest dziennikarzem lewicującym, a więc takim prawdziwym, poprawnym i jedynie słusznym. Bez cudzysłowu. Czyli wolno mu. A dzicz? Jak pisał Joseph Conrad – „Dzicz popieściła go — i oto zwiądł”.

Z tym „daniem w mordę” poznańskiemu naukowcowi mogłoby zapewne być różnie, bo prof. Żerko typowym „jajogłowym” nie jest i regularnie trenuje, a przynajmniej trenował dopóki prof. Horban i jego wesoła gromadka nie wpadli na absurdalny pomysł zamknięcia wszystkich siłowni. Ale rzecz nie w tym, kto byłby górą w ewentualnym mordobiciu; problem leży gdzie indziej. Werbalne pogróżki dziennikarza bliskiego opozycji nie spotkały się z żadną reakcją jego kolegów, koleżanek po fachu. Żadnym „słuchaj Buła, tak nie wypada”. „Wyluzuj i przeproś”. Cisza. Spokój. Milczenie. Nic się nie stało, Polacy nic się nie stało…

Czerń w natarciu

Ano stało się. Postępujące zdziczenie. I medialne przyzwolenie na nie. A także na agresję i przemoc wobec niewinnych ludzi tylko dlatego, że mają inne poglądy polityczne. Bo nie nasi. Kilka miesięcy temu, podczas Strajku Kobiet w Myśliborzu miejscowy bandyta, uczestnik demonstracji zaatakował i pobił księdza. Przez wiele dni po zdarzeniu o całej sprawie pisały tylko i wyłącznie konserwatywne periodyki i portale, te z drugiej – ideowo – strony sceny dziennikarskiej w tym czasie udawały, że nic się nie stało. Logika: bo ksiądz. Więc nie nasz. Nie opłaci się. Nie wolno npotępiać agresora, bo odium spadnie na bliskie ideowo środowisko strajku kobiet.

Ze świecą też szukać we wspomnianych mediach słów krytyki, ostrego potępienia wobec lewicowych demonstrantów, którzy – także w trakcie Strajku Kobiet – w Warszawie zaatakowali kościół przy Placu Trzech Krzyży i broniących go narodowców i kibiców. Poparzony racą rzuconą przez jedną z agresorek został policjant. Ale nic się nie stało. Głucho wszędzie, ciemno wszędzie…

Mniej więcej w tym samym czasie kilku bojówkarzy Antify napadło i pobiło młodych ludzi strzegących – przed zdewastowaniem przez lewicowych demonstrantów kościoła przy ulicy Fredry w Poznaniu. Dziennikarz lokalnej „GW” dołożył wszelkich starań, by udowodnić medialnie, że w sumie nic się nie stało, pobicie było, ale nikogo nożem nie pchnięto, więc nie ma o co rwać szat. Nic się nie stało, Polacy nic się nie stało. Podobnych przypadków ostentacyjnego milczenia dziennikarzy, polityków wobec przemocy – o ile sprawcami są „nie nasi”, lub głośnej, zachęcającej akceptacji dewastacji kościołów, profanacji miejsc kultu religijnego czy zakłócania nabożeństw, uniemożliwiania modlitwy na grobach bliskich, można wymienić więcej. „Dziś oskarżenia o profanację mam w głębokim poważaniu wobec ofensywy fanatyków religijnych, którzy za nic mają życie kobiet. Dość!” – pisała red. Wielowieyska z „GW”, a nieco wcześniej jej kolega ze stołecznego odłamu gazety zachwycał się akcją feministek, które zdewastowały fasady kilku budynków kościelnych. Nic się nie stało? Ano stało się. Zdziczenie. I to bynajmniej nie tylko tego motłochu, który kościoły dewastował.

„Moja ulica murem podzielona”

Hipokryzją byłoby nie wspomnieć, że podobne zdarzenia mają miejsce również po tej, umownie nazwijmy to „prawej stronie” mediów, polityki, społeczeństwa. Poseł Tarczyński, w mojej ocenie jedno z najsłabszych intelektualnie i wizerunkowo ogniw obozu władzy, groził pobiciem Lechowi Wałęsie, chciał umawiać się na „solówkę” z Tomaszem Lisem. Jedna z posłanek usprawiedliwiała bojówkarzy, którzy w Radomiu zaatakowali uczestników manifestacji KOD.

Jakiś idiota zaatakował idącą z siostrzenicą dziennikarkę w Warszawie, bo wydawało mu się, że to lesbijki. Ktoś inny pobił chłopaka w kolorowych włosach. Bandzior uderzył we Wrocławiu dziennikarkę – uczestniczącą w Strajku Kobiet. Typ o najwyraźniej wyjątkowo niskim ilorazie inteligencji podpalił racą mieszkanie, bo nie spodobały mu się wywieszone tam hasła. Jakaś dzicz wyła i gwizdała podczas uroczystości na Powązkach, w rocznicę Powstania Warszawskiego. Nic się nie stało? Stało się, jak najbardziej. Zdziczenie.

Tyle, że nie ma najmniejszej równowagi w reakcjach na takie zachowania. Po tej, umownie to nazwijmy, konserwatywnej, prawicowej stronie – podobne zachowania – są najczęściej i bardzo głośno piętnowane przez zdecydowaną większość uczestników publicznej dyskusji; grupka która je akceptuje – bo jest też i taka – stanowi nieliczny margines. Z kolei środowiska kojarzone z obozem lewicowym czy liberalnym – z podobnymi sprawami radzą sobie zazwyczaj nieco odmiennie, tak peerelowsko – czy to przemilczeniem (jak długo się da), bądź ostentacyjnym puszczaniem oczka do sprawców. Przykre.

Choć oczywiście skłamałbym, gdybym powiedział, że tam nigdy żadnej reakcji nie ma. Bywa. Zdecydowane potępienie, niemal ostracyzm towarzyski i zawodowy, próby wymuszenia złożenia samokrytyki dotykają tych spośród tego grona, którzy od czasu do czasu mają jeszcze odwagę głośno powiedzieć: „tak być nie powinno”, „tak być nie wolno” . I to też jest zdziczenie.

#strajk kobiet #trybunał konstytucyjny marta lempart #dziennikarz #atak